Fırtınalı bir yaz gecesi. Rüzgâr ve yağmur. Bezik bitti. Profesör Nihat, kaybeden her ihsaI1ın yüzünde beliren üzgün çizgilerini dağıtmaya ve: - Eh... Hep verecek değiliz ya... Bir akşam da almak sırası elbette bize gelecek!.. Diyerek neşeli görünmeye çalışırken, Avukat Süreyya: - 00... Saat on ikiye geliyor. Çıkalım... Dedi, ilave etti: - Nihat kardeşim, yarın senin dersln, benim mahkemem var. Hem kaybet, hem uykusuz kal, hem de lalapaşa eğlendir. Hepsi bir arada olmaz!.. Ev sahibi de profesör, ruh doktoru. - Canım, kırk yılın başında bir kere şans yüzümüze güldü. Çok görmeyin... Diyordu. Süreyya, kalktı: - Haydi Nihat... Salondan çıkıyorlardı. Yağmur birden çoğaldı. Gökten sel halinde su boşanıyor ve bu kuvvetli sağanağın şakırtısından holün bahçeye bakan geniş pencere camları ruha korku ve kasvet yayan sesler çıkarıyordu. Doktor: - Biraz daha oturun çocuklar, hava yatışsın, yağmur dinsin. Yola çıkmanız tehlikeli olabilir. Dağ yolunu tavsiye etmem. Kıyı yolu da bu yağmurda muhakkak ki yer yer deniz halini almıştır. Lastikler kızak yapabilir. Derken, Avukat Süreyya ısrar ediyordu: - Yağmurun ne zaman dineceği belli olmaz. Bilirsin ki, arabayı çok dikkatli kullanırım ve hızlı gitmem. Profesör Nihat da konuşmamakla beraber Süreyya'nın düşünce ve arzusuna kendisini kaptıran bir hareket ifadesi içindeydi. Doktor Selman: - O halde günah benden gitti…

---